Fresita en de Kleine Prins

Kleur van de week: paars! Niet meteen mijn lievelingskleur maar je kan er toch wel alle kanten mee op. Eergisteren: zijne purperen hoogheid in Gent - de stad waar ik ooit mijn hart verloor en 't is altijd wel een plezier om daar terug te komen. Zeker als Prince daar ook is. Manmanman wat een optreden. Ik vind optredens doorgaans saai - langer dan tien minuten rechtstaan vind ik doorgaans een kwelling en meer van dat flauws. Maar bij Prince was er van staan geen sprake, ik heb het hele optreden gedanst. Het was echt fantastisch. In één van de bisrondes speelde hij het prachtige "Sometimes is snows in April" - ik moest er zowaar bijna van huilen, zo mooi. Maar dat komt ook wel omdat ik toch wel een softie ben en ook omdat al mijn kleine bekommernissen opspaar om zogezegd cultureel verantwoord ontroerd te geraken van muziek of een film.

Echt een buitengewoon optreden. Maar meer moet daarover niet gezegd worden. Wie er niet was, had ongelijk, en wie er wel was, wéét dat het onbeschrijfelijk was.

Het voorprogramma daarentegen verdient misschien nog wel wat extra aandacht. Dit is Sharon Jones:




Het werd al gezegd, dat dat de moeite is. Een soort van vrouwelijke James Brown. Nu ja, vrouwelijk. Niet overdreven vrouwelijk eigenlijk, maar dit geheel terzijde. Echt wel heel goed. Bovenstaand nummer speelden ze jammer genoeg niet, maar dat was wel het nummer waarmee ik Sharon Jones een tijdje geleden leerde kennen op de radio. The Dap Kings verdienen trouwens bijna evenveel lof als Sharon Jones zelf.