Mademoiselle à Anvers

Brussel is tof maar soms moet ne mens eens gaan vergelijken. Met Antwerpen bijvoorbeeld. Ook niet slecht, bijlange niet. We gingen foto's kijken in het FoMu. Ik ging eigenlijk voor Peter Lindbergh, en terecht: bijzonder mooi. Maar echt uitermate gelukkig werd ik toch van de tentoonstelling van Frank Philippi. Echt prachtig. Schone beeldekens van een wereld die wij nooit gekend hebben, en onze ouders helemaal wel. Van toen de mensen nog hun best deden om er altijd piekfijn uit te zien, van toen de vrouwen nog geloofden dat een wasmachine hen echt gelukkig zou maken. Van toen naar de zee gaan nog bijzonder was. Van toen ie-de-reen naar de expo was geweest. Kreetjes van verrukking heb ik geslaakt denk ik. Zoveel deed me denken aan wat mijn mama vertelt over vroeger. Door de kleren die zij toen ook droeg. En omdat er op sommige van die foto's een jukebox staat, soms zelfs eentje van Wurlitzer. Want zo had zij er vroeger ook eentje. In het café van haar moeder. En mijn mama zorgde voor de plaatjes. Perry Como, Paul Anka, Elvis, The Everly Brothers, Brenda Lee... You name it. Wij zijn het over veel oneens, mi madre en ik, maar zij in de sixties en ik nu, wij hebben best wel veel gemeen. Ik zou zo terug naar de tentoonstelling gaan en haar meenemen - ware het niet dat het morgen al de laatste dag van die expo - pech voor u dus ook. Tenzij u op zondag nog geen plannen hebt - haast u dan naar Antwerpen, voor een vleugje nostalgie.

Wat ik hoopte, was gelukkig waar: er was in de museumshop een catalogus te koop van Frank Philippi. Helaas geen prachtig album van het koffietafeltype, eerder een veredeld magazine - maar de prijs is ook navenant - en de foto's spreken voor zich. Ze komen niet altijd helemaal tot hun recht in het boekje - maar ik las ergens dat men na deze tentoonstelling gaat beginnen aan de uitgebreide restauratie van al het fotomateriaal van Philippi - dus ooit zal er wel meer van te koop zijn zeker. Een posterformaat van het meisje bij de jukebox, dat zou hier wel schoon aan de muur hangen.

Na het museum kwamen we geheel toevallig voorbij Momade Cupcakes. 't Is echt, ik zweer het, toevallig dat we er voorbij kwamen. Het was daarentegen allerminst toevallig dat we ook binnengingen. Meneer en ik hadden last van een klein hongerke - en wat een feest om dat euvel op deze hemelse wijze te verhelpen. Ik nam een frambozencupcake en ik heb nog nooit zo'n lekkere cupcake gegeten. Ik heb er nu ook nog niet echt veel gegeten (en neen, ik kan niet uitleggen wat het verschil precies is maar een muffin met glazuur is geen cupcake) - maar ik heb ze wel al gegeten in hét cupcake-mekka. En wat ik vandaag at, was gewoon lekkerder. Ik wil er nog eentje. Het gaat nu gegarandeerd elke keer prijs zijn als ik nog eens in Antwerpen kom. Als ik u nog niet genoeg overtuigd heb: je krijgt er gratis prachtige postkaartjes bij, en als je jarig bent, krijg je zowaar een cupcake van de verniet!

Ander lekkers in Antwerpen: de Kookaburra. Daar gingen we omdat we daar al een paar keer heel lekker gegeten hadden. Nu ook weer. Meneer at vegetarische lasagne met rucola, walnotenpuree, spinazie, rode linzen en meer van dat heerlijks, ik koos Caesar salad met eendenborst. Hemels. En een dessertbord. Nog hemelser. Als wij maar lekker kunnen eten hè. Dan is 't altijd goed.

Maar, er werd ook wel een klein beetje geshopt. Solden bij Who's that girl, hoera! En daarnaast een klein kadooke voor mezelf (ok, de kleren en het lekkers van hierboven waren ook kadookes voor mezelf - maar voedsel en kleding zijn basisbehoeftes) - uit een winkel waar ik al lang van plan was eens binnen te vallen - en 't was er nog nooit van gekomen:

Tof boekje, heb er de hele terugrit naar Brussel in gelezen - en ik kwam er ook achter dat de Queen of Crafts de dochter is van Joe Strummer van The Clash. Dat maakt misschien niet zoveel uit - maar ik weet zoiets wel graag. Al was het maar omdat mijn papa ook Joe heet. En dat terwijl hij keihard een Vlaming is.

Al bij al viel die Urban Outfitters wel een beetje tegen vond ik. Nogal druk - en het kledinggedeelte dat we zagen vonden we ronduit lelijk. We zagen wel alleen de mannenafdeling - toen was voor mij de goesting om de vrouwenafdeling te gaan inspecteren over. Het niet-kledinggedeelte is best wel tof. Maar dat mocht dan wel iets meer zijn. We kochten er trouwens ook drie snijplanken: in de vorm van een elpee, in de vorm van een cassetje en in de vorm van een draaitafel. De heer des huizes is dj, we konden dit dus niet laten liggen, dat spreekt voor zich.

Eindbalans: Antwerpen is ook een schone stad. Maar we wonen nu hier in Brussel hè. En hier zijn wij best tevreden.