Het bloggen staat hier tegenwoordig op een laag pitje. Vanalle andere dingen aan het hoofd, vandaar. Vooral veel werken, en dan heb ik het over het werk waarmee ik effectief mijn boterhammen verdien, niet het occassionele naai- en knutselwerk dat daar tussendoor plaatsvindt.
Bovendien staken we ook veel tijd, energie en vooral emotie in een heel bijzonder project. Waarover ik nog niets durfde te bloggen, misschien omdat ik dacht dat dat ongeluk zou brengen voordat alles in kannen en kruiken was. Dat ongeluk is er dan helaas toch gekomen, onze kannen en kruiken zijn gebroken want een projectontwikkelaar heeft onder onze duiven geschoten. Veel teleurstelling en verdriet deze week, maar er is nog steeds strijdlust: meneer en ik zijn er de afgelopen maanden van overtuigd geraakt dat cohousen de manier is waarop wij later willen wonen. Diest en omstreken, waar onze familie en vrienden wonen, is te ver van ons werk (elke dag uren pendelen zien we niet zitten), en wonen in Brussel is zeker een aanrader voor een paar jaar, maar we zien het ons niet voor altijd doen. Te vuil, te druk, te veel. Ik hunker naar gras en een boom. En buren die ik echt ken. Afgelopen zomer leerden wij een geweldig stel mensen kennen, die daar ongeveer hetzelfde over denken. Zij hadden al een plan, en een mooi pand met een geweldige tuin op het oog, waarin wij dan onze droomhuisjes zouden zetten, met veel liefde voor het milieu en voor de buren. 't Werd allemaal geweldig concreet, met plannen door een architect, tientallen vergaderingen, gesprekken met de stad en vooral zo veel toekomstdromen... We telden onze centen en deden een bod. Maar toen werden we de loef afgestoken door mensen met meer centen en minder noten op hun zang. Omdat er voor grote bedrijven natuurlijk niet zoveel van afhangt als voor een groepje particuliere jonge enthousiastelingen.
Deze droom is dan wel aan diggelen, maar het idee blijft wel. Hopelijk kunnen we met deze fijne mensen een nieuwe droom waarmaken. We gaan zeker verder op zoek. En ik hou u op de hoogte.
En euh... de vieze goestingskes uit de titel: we hebben ze allemaal. Ik heb het niet over de legendarische voorkeur voor - ik zeg maar wat - augurken met slagroom van moeders in spé, maar van die muziekjes die je stiekem héél goed vindt. Waarvan het absoluut niet cool is om dat toe te geven. The Me in You, het Hagelandse orkestje waarvoor deze blog van tijd tot stond de fanpage uithangt, laat u vanavond meegenieten van zijn 'guilty pleasures' in het Stuk in Leuven. Als u kaarten heeft tenminste. Wij alvast wel. Van één liedje kan iedereen meegenieten, dankzij Cobra.be: (met helaas geen mooie link want Cobra.be juicht het publiceren van filmpjes op iets anders dan facebook en twitter blijkbaar niet toe. Of blogger houdt geen rekening met filmpjes die niet van You Tube komen, dat ook. Maar klik er maar gewoon op)
http://www.cobra.be/permalink/1.1441786
Bovendien staken we ook veel tijd, energie en vooral emotie in een heel bijzonder project. Waarover ik nog niets durfde te bloggen, misschien omdat ik dacht dat dat ongeluk zou brengen voordat alles in kannen en kruiken was. Dat ongeluk is er dan helaas toch gekomen, onze kannen en kruiken zijn gebroken want een projectontwikkelaar heeft onder onze duiven geschoten. Veel teleurstelling en verdriet deze week, maar er is nog steeds strijdlust: meneer en ik zijn er de afgelopen maanden van overtuigd geraakt dat cohousen de manier is waarop wij later willen wonen. Diest en omstreken, waar onze familie en vrienden wonen, is te ver van ons werk (elke dag uren pendelen zien we niet zitten), en wonen in Brussel is zeker een aanrader voor een paar jaar, maar we zien het ons niet voor altijd doen. Te vuil, te druk, te veel. Ik hunker naar gras en een boom. En buren die ik echt ken. Afgelopen zomer leerden wij een geweldig stel mensen kennen, die daar ongeveer hetzelfde over denken. Zij hadden al een plan, en een mooi pand met een geweldige tuin op het oog, waarin wij dan onze droomhuisjes zouden zetten, met veel liefde voor het milieu en voor de buren. 't Werd allemaal geweldig concreet, met plannen door een architect, tientallen vergaderingen, gesprekken met de stad en vooral zo veel toekomstdromen... We telden onze centen en deden een bod. Maar toen werden we de loef afgestoken door mensen met meer centen en minder noten op hun zang. Omdat er voor grote bedrijven natuurlijk niet zoveel van afhangt als voor een groepje particuliere jonge enthousiastelingen.
Deze droom is dan wel aan diggelen, maar het idee blijft wel. Hopelijk kunnen we met deze fijne mensen een nieuwe droom waarmaken. We gaan zeker verder op zoek. En ik hou u op de hoogte.
En euh... de vieze goestingskes uit de titel: we hebben ze allemaal. Ik heb het niet over de legendarische voorkeur voor - ik zeg maar wat - augurken met slagroom van moeders in spé, maar van die muziekjes die je stiekem héél goed vindt. Waarvan het absoluut niet cool is om dat toe te geven. The Me in You, het Hagelandse orkestje waarvoor deze blog van tijd tot stond de fanpage uithangt, laat u vanavond meegenieten van zijn 'guilty pleasures' in het Stuk in Leuven. Als u kaarten heeft tenminste. Wij alvast wel. Van één liedje kan iedereen meegenieten, dankzij Cobra.be: (met helaas geen mooie link want Cobra.be juicht het publiceren van filmpjes op iets anders dan facebook en twitter blijkbaar niet toe. Of blogger houdt geen rekening met filmpjes die niet van You Tube komen, dat ook. Maar klik er maar gewoon op)
http://www.cobra.be/permalink/1.1441786
Reacties
Een reactie posten