L'ultime automne

De weken van "de laatste" zijn aangebroken. Lucille en ik gingen voor het laatst naar Kind & Gezin Dansaert. Binnenkort gaat Jackie voor het laatst naar de crèche, brunchen we voor het laatst bij Barbeton en drinken we voor het laatst wortelsap bij Chicago. Misschien aten we al onze laatste scampi-brochette bij Le Fin de Siècle en misschien ontbeten we al voor het laatst bij A.M. Sweet. De laatste babymassage bij Zwanger in Brussel, voor het laatst flaneren over de autoloze Anspachlaan. De laatste latte-to-go van Or, de laatste pizza van La Belle Equipe, de laatste hamburger bij Houtsiplou, het laatste bordje antipasti bij La Piazzetta. Want binnen een paar weken verhuizen we. Weg uit Brussel.

We hadden dat allemaal wel graag op het gemakje gedaan. Zo veel mogelijk tijd samen in Brussel doorbrengen. Het voorbije weekend had er zo eentje moeten worden. Maar het nieuws baarde ons toch wel een beetje zorgen. Zaterdagochtend toch maar ingepakt en de stad uit gereden. Naar oma en opa. Naar de haard en de savooistoemp en een wandelingetje naar de ezeltjes. Eens naar ons nieuwe huisje in wording gaan kijken. Gezellig allemaal, maar we worden wel een beetje stil van al die nieuwsuitzendingen die we tussen al dat leuks door bekijken. Want dat gaat over onze stad, over waar wij nu nog wonen, over wat wij nu nog graag onze thuis willen noemen en waar wij zo graag nog een paar mooie herinneringen willen maken.

En ik vind het knap, die Brusselaars die zo trots op facebook posten dat ze niet bang zijn. Maar ik ben wel bang. En als wij de drukke plaatsen in Brussel moeten vermijden, dan kunnen wij eigenlijk de deur niet uit. Dat is fijn voor een paar uurtjes, maar het terreurniveau in ons appartement stijgt ook aanzienlijk als onze sloopgrage peuter een dag niet uitgelaten werd. Dus blijven wij nog een paar dagen in het verborgene.

Dat alles maar vlug weer normaal wordt. Zodat wij het weer oprecht jammer kunnen vinden dat we weggaan uit die geweldige stad. "Brussels grows on you", zei iemand me onlangs. En zo is het voor mij zeker gegaan. Wat heb ik de stad gehaat, in het begin. "Het is hier veel te druk, het stinkt hier bijna overal en je kan hier nergens parkeren. En oh wat is deze stad lelijk," jammerde ik. Het stinkt er nog steeds en parkeren is nog steeds een hel maar ik ben wel fan van de autovrije zone en ik ken een heleboel mooie plekjes tussen al dat lelijks. Bovendien heb ik er heel wat prachtige mensen leren kennen. Mensen die ik zo hard ga missen binnenkort. Wie Brussel een lelijke stad noemt, krijgt met mij te doen. Behalve wie er al langer woont dan ik. Die mag dat zeggen.

Mijn kinderen bijvoorbeeld. Die wonen er al hun hele leven.

We hadden ons deze laatste herfst wel een beetje anders voorgesteld misschien. Maar heel snel keert de rust wel weer weer en gaan we terug. Voor al die laatste keertjes.