Ik las de afgelopen jaren twee boeken die mijn leven veranderd hebben, in de goede zin. Eén ervan herlees ik zowat dagelijks. Het andere bewierookte ik hier al eens, maar er is nu een nieuwe uitgave van de "bijbel" van Eva Bronsveld, en ja, mijn kind is ook nog altijd behoorlijk temperamentvol. Op de nieuwe uitgave staat een stoere jongen met een mountainbike, niet meer de kleuter die griezelig hard op de mijne lijkt :-)
Ik heb daar al zo veel aan gehad, aan dat boek. En ik heb dat ook al aan zo veel mensen aangeraden. Elk kind heeft een temperament, bij sommigen is het wat uitgesprokener. Maar ongeacht of jouw kind van de pittige soort is: de visie die Eva Bronsveld op opvoeding heeft, vind ik prachtig. Je gaat uit van het kind. Met respect, met empathie.
Als je zo'n boek leest, onthoud je natuurlijk nooit alles. Net daarom is het er eentje om van tijd tot stond eens te herlezen.
Wat ik sinds de eerste keer dat ik het las al (met wisselend succes) probeer toe te passen:
1. Ik probeer te voorkomen dat Jackie (en Lucille ook, maar die lijkt minder uitgesproken temperamentvol) honger of dorst heeft. Altijd water en iets om te eten mee. En voor het avondeten komt er bijna dagelijks een monkey platter op tafel.
2. Jackie heeft veel behoefte aan zelf beslissingen nemen. Onder het motto "choose your battles" laten we haar zo veel mogelijk zelf kiezen. Welke kleren ze aantrekt bijvoorbeeld. Wat ze eet. Dat soort dingen. En binnen een bepaald kader natuurlijk.
3. Ik neem haar gevoelens ernstig. Als ze ergens boos om is of zich pijn doet, vermijd ik de woorden "zo erg is dat toch niet". Want daarvan wordt zo nog opstandiger. Als ik meeleef en zeg "stom hè, ik snap goed dat je daar boos om wordt want dat is ook niet leuk" of "dat deed echt pijn zie ik, arme duts", dan waait het doorgaans veel sneller over.
4. Ik houd in het achterhoofd: ze doet wat ik doe, niet wat ik zeg. "Voorleven" dus. Bijvoorbeeld: ik zeg zelf vriendelijk goedemorgen en dankjewel, tegen haar en tegen anderen, maar zeg nooit "en wat zeg jij dan?", want dat is een beetje vernederend (ik herinner me zelf hoe ik me daar als kind bij voelde).
5. We hebben ons erbij neergelegd dat Jackie het moeilijk vindt om alleen in slaap te vallen. Dus we blijven meestal bij haar. Sinds Kobus Konijn weten we uiteraard dat ze uiteindelijk wel in slaap valt en dat dat ook geen uren in beslag hoeft te nemen. Maar ook alles wat eraan voorafgaat moet met de nodige aandacht. Wassen, nog iets drinken, tanden poetsen, verhaaltje, knuffelen, de dag overlopen ("wat vond je vandaag het allerleukste" levert vaak fijne gesprekjes op).
6. En het voorgaande sluit hier goed op aan: Jackie heeft extra veel behoefte aan verbinding. Dingen samen doen. Echt samen. Dus iPhone aan de kant, echt op de grond zitten, samen een spelletje spelen. Een tekort hieraan mondt steevast uit in driftbuien. Dus zeker als we elkaar wat langer niet écht gezien hebben, is het belangrijk om echt tijd vrij te maken. Optimaal is één-op-één-tijd, als het kan.
Wat ik na het herlezen weer heb bijgeleerd:
1. Jackie houdt niet erg van verrassingen. Ze wil graag weten waar ze aan toe is, wat er gaat gebeuren. Dat is niet altijd gemakkelijk, want ik weet het zelf ook niet altijd. Dan zeg ik dat ook eerlijk. Als we naar een feestje gaan maar ik weet niet precies hoeveel mensen er zullen zijn en of er ook kinderen zijn die zij kent, vertel ik haar dat. Dan zeg ik dat ze bij mij mag zitten als ze dat leuk vindt. En dat ze het mag zeggen als zij het beu is, dat wij dan zullen bekijken of we misschien naar huis kunnen gaan.
2. Overgangen kunnen heel lastig zijn. Stoppen met een leuke activiteit, naar huis gaan na een playdate... Het lukt nog niet altijd. Op voorhand aankondigen (nog vijf minuutjes) en ervan uitgaan dat ze wel zal meegaan geven het vaakst goede resultaten. (Dus: "Jackie, ik ga alvast mijn fiets pakken, ik zie je zo buiten" en dan ook daadwerkelijk gaan. Dan was er geen vraag maar ook geen bevel.) - Lukt ook héél vaak niet hoor. Maar toch.
3. Ze doet het niet om mij te pesten. Het is voor haar ook heel moeilijk. Lastiger dan voor mij. Nooit vergeten.
Waar ik aan moet werken:
1) Zelf rustig blijven. Ik ben meestal nogal rustig maar toch: ik schreeuw maar al te vaak. En ik wil geen schreeuwende mama zijn, ik wil niet dat ze leert dat schreeuwen oké is. Er schuilt in mij een driftkikker die ik jarenlang niet meer gezien heb, maar die tevoorschijn komt bij frustratie. Als iets niet lukt. Dwarsfluit spelen of een kind opvoeden ofzo. Ik moet eraan werken. Als het toch gebeurt, excuseer ik me achteraf uitvoerig.
2) Ik moet mijn gezin niet met andere gezinnen vergelijken, en mijn kind niet met andere kinderen. En ik mag me niet onzeker voelen over hoe ik opvoed als anderen toekijken. Ik merk dat ik vaak strenger wil zijn als ik het gevoel heb dat anderen denken "dat kind loopt zo over haar heen". Dan plots de kwaaie gaan uithangen heeft natuurlijk een averechts effect.
3) Nadenken over wat ik mijn kind op lange termijn wil meegeven. Wat voor volwassene hoop ik dat ze wordt, hoe wil ik dat ze over zichzelf, over anderen, over de wereld denkt? Als je daar af en toe bij stilstaat, zie je de dingen meer in perspectief en struikel je minder over kleinigheden. Want dat zijn het vaak.
Het boek "temperamentvolle kinderen" van Eva Bronsveld is uitgegeven bij Kosmos Uitgevers.
Ik heb daar al zo veel aan gehad, aan dat boek. En ik heb dat ook al aan zo veel mensen aangeraden. Elk kind heeft een temperament, bij sommigen is het wat uitgesprokener. Maar ongeacht of jouw kind van de pittige soort is: de visie die Eva Bronsveld op opvoeding heeft, vind ik prachtig. Je gaat uit van het kind. Met respect, met empathie.
Als je zo'n boek leest, onthoud je natuurlijk nooit alles. Net daarom is het er eentje om van tijd tot stond eens te herlezen.
Wat ik sinds de eerste keer dat ik het las al (met wisselend succes) probeer toe te passen:
1. Ik probeer te voorkomen dat Jackie (en Lucille ook, maar die lijkt minder uitgesproken temperamentvol) honger of dorst heeft. Altijd water en iets om te eten mee. En voor het avondeten komt er bijna dagelijks een monkey platter op tafel.
2. Jackie heeft veel behoefte aan zelf beslissingen nemen. Onder het motto "choose your battles" laten we haar zo veel mogelijk zelf kiezen. Welke kleren ze aantrekt bijvoorbeeld. Wat ze eet. Dat soort dingen. En binnen een bepaald kader natuurlijk.
3. Ik neem haar gevoelens ernstig. Als ze ergens boos om is of zich pijn doet, vermijd ik de woorden "zo erg is dat toch niet". Want daarvan wordt zo nog opstandiger. Als ik meeleef en zeg "stom hè, ik snap goed dat je daar boos om wordt want dat is ook niet leuk" of "dat deed echt pijn zie ik, arme duts", dan waait het doorgaans veel sneller over.
4. Ik houd in het achterhoofd: ze doet wat ik doe, niet wat ik zeg. "Voorleven" dus. Bijvoorbeeld: ik zeg zelf vriendelijk goedemorgen en dankjewel, tegen haar en tegen anderen, maar zeg nooit "en wat zeg jij dan?", want dat is een beetje vernederend (ik herinner me zelf hoe ik me daar als kind bij voelde).
5. We hebben ons erbij neergelegd dat Jackie het moeilijk vindt om alleen in slaap te vallen. Dus we blijven meestal bij haar. Sinds Kobus Konijn weten we uiteraard dat ze uiteindelijk wel in slaap valt en dat dat ook geen uren in beslag hoeft te nemen. Maar ook alles wat eraan voorafgaat moet met de nodige aandacht. Wassen, nog iets drinken, tanden poetsen, verhaaltje, knuffelen, de dag overlopen ("wat vond je vandaag het allerleukste" levert vaak fijne gesprekjes op).
6. En het voorgaande sluit hier goed op aan: Jackie heeft extra veel behoefte aan verbinding. Dingen samen doen. Echt samen. Dus iPhone aan de kant, echt op de grond zitten, samen een spelletje spelen. Een tekort hieraan mondt steevast uit in driftbuien. Dus zeker als we elkaar wat langer niet écht gezien hebben, is het belangrijk om echt tijd vrij te maken. Optimaal is één-op-één-tijd, als het kan.
Wat ik na het herlezen weer heb bijgeleerd:
1. Jackie houdt niet erg van verrassingen. Ze wil graag weten waar ze aan toe is, wat er gaat gebeuren. Dat is niet altijd gemakkelijk, want ik weet het zelf ook niet altijd. Dan zeg ik dat ook eerlijk. Als we naar een feestje gaan maar ik weet niet precies hoeveel mensen er zullen zijn en of er ook kinderen zijn die zij kent, vertel ik haar dat. Dan zeg ik dat ze bij mij mag zitten als ze dat leuk vindt. En dat ze het mag zeggen als zij het beu is, dat wij dan zullen bekijken of we misschien naar huis kunnen gaan.
2. Overgangen kunnen heel lastig zijn. Stoppen met een leuke activiteit, naar huis gaan na een playdate... Het lukt nog niet altijd. Op voorhand aankondigen (nog vijf minuutjes) en ervan uitgaan dat ze wel zal meegaan geven het vaakst goede resultaten. (Dus: "Jackie, ik ga alvast mijn fiets pakken, ik zie je zo buiten" en dan ook daadwerkelijk gaan. Dan was er geen vraag maar ook geen bevel.) - Lukt ook héél vaak niet hoor. Maar toch.
3. Ze doet het niet om mij te pesten. Het is voor haar ook heel moeilijk. Lastiger dan voor mij. Nooit vergeten.
Waar ik aan moet werken:
2) Ik moet mijn gezin niet met andere gezinnen vergelijken, en mijn kind niet met andere kinderen. En ik mag me niet onzeker voelen over hoe ik opvoed als anderen toekijken. Ik merk dat ik vaak strenger wil zijn als ik het gevoel heb dat anderen denken "dat kind loopt zo over haar heen". Dan plots de kwaaie gaan uithangen heeft natuurlijk een averechts effect.
3) Nadenken over wat ik mijn kind op lange termijn wil meegeven. Wat voor volwassene hoop ik dat ze wordt, hoe wil ik dat ze over zichzelf, over anderen, over de wereld denkt? Als je daar af en toe bij stilstaat, zie je de dingen meer in perspectief en struikel je minder over kleinigheden. Want dat zijn het vaak.
Het boek "temperamentvolle kinderen" van Eva Bronsveld is uitgegeven bij Kosmos Uitgevers.
Merci voor de mooie muziek tip!
BeantwoordenVerwijderenmet plezier ;-) (ik hoorde haar voor het eerst op een intiem huiskamerconcert, magisch!). (En voor andere nieuwsgierigen die -volledig begrijpelijk- geen idee hebben waarover het gaat: de plaat "Petrichor" van Astronaute. En dat allemaal omdat "petrichor" zo'n mooi woord is. En dat het zo mooi is dat dat woord bestaat.
VerwijderenIk denk dat de kleuterklets of de slaapklets van gezinnig.nl ook een grote hulp zou kunnen zijn ... succes iig!
BeantwoordenVerwijderenKinderen opvoeden blijft een uitdaging ;-)
had ik al van gehoord, maar nog nooit gelezen. Ga ik eens naar op zoek, bedankt voor de tip!
VerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenSuper geschreven !
BeantwoordenVerwijderendankjewel Gert!
VerwijderenInderdaad een knap boek, moet het ook eens dringend verderlezen. Ik hoorde ze onlangs spreken op een lezing, dat was echt superinteressant.
BeantwoordenVerwijderenEcht, ik vind haar visie zo respectvol en dat maakt het anders dan zo veel andere theorieën over opvoeding.
VerwijderenDag mademoiselle fresita.
BeantwoordenVerwijderenDeel je soms je mailadres of liever niet? K ben niet zo comfortabel met publiek mn zegje doen...
Groeten
Katrien
Dag Katrien, je mag me mailen op stienn@hotmail.com.
VerwijderenMooie reminder om het boek er weer eens bij te pakken! Erg herkenbaar op vele punten, vooral: waar moet ik zelf aan werken��
BeantwoordenVerwijderenabsoluut! Je moet je altijd proberen af te vragen "waarom doet mijn kind dit" en "hoe kan ik haar helpen" eerder dan "hoe kan ik dit stoppen". Moeilijk hoor, vaak.
Verwijderen