warmpjes

Eigenlijk had ik vandaag moeten bloggen over een ongetwijfeld adembenemend concert, gisteravond in de Bozar. Razend enthousiast was ik toen ik er in augustus ofzo achterkwam dat Philippe Jaroussky en Andreas Scholl naar Bozar kwamen. Meteen tickets besteld, 't was zelfs al bijna uitverkocht. We moesten het dus doen met nogal miezerige plaatsen, niet eens naast elkaar. Maar ik wou dit concert absoluut niet missen. En dat deden we nu net wel. Gewoon knaldebal vergeten. En dan te bedenken dat we ons gisteren "verveelden". Kent u dat? Geen zin om gewoon in de zetel te hangen, geen zin om nog iets constructiefs te doen en al helemaal geen zin om nog buiten te komen. Ik ben al blij dat we nog wel iets constructiefs gedaan hebben (voor La Dorlotterie gewerkt, hoe raadt u het). Ik ben behoorlijk slechtgezind op mezelf. Tedju tedju tedju toch! Als ik een lenigere vrouw was, zou ik mezelf een stamp voor mijn kont geven.

U zei? U kent Jaroussky niet? Dat is niet zo gek denk ik. En wie hem wel kent vindt hem daarom nog niet meteen goed. Mannen die hoog zingen, dat is voor sommige mensen een beetje eng hè. Maar ik vind dat ongelooflijk mooi. Oordeelt u zelf maar, onderaan dit bericht zit een clipje. (want dat lukt me niet in blogger: nog iets onder een clipje schrijven. Ik denk dat het me misschien ooit al wel gelukt is. Maar nu weet ik het even niet)

En voor de rest? Genaaid hè, kersenpittenkussentjes. Vijftien kilo pitten, in vijftien kussentjes, aan vijftien euro per kilo. Het mag ook iets meer of iets minder zijn. In mooie vormpjes en stofjes. Wolkjes, auto'tjes, langwerpige kussentjes... Ik zou dat kopen als ik naar La Dorlotterie kwam. (Ik heb ze trouwens allemaal getest. Lekker warm dat dat hier geweest is!)

En nog iets tof: ringen in fimo-klei. Een tijdje geleden droeg een collega zo'n ring en ik denk dat die ook van fimo gemaakt was. Ik heb hem dan eens bestudeerd en heb nu mijn eigen versie ervan gemaakt. Die roos is vrij simpel, maar de juiste ringvorm vind ik wel moeilijker. Vooral omdat je dat dan nog gebakken moet zien krijgen. Eerst moet je die klei soepel maken om er mee te modelleren, maar als je dan een soepele ring op een bakblik legt, dan doet de zwaartekracht meteen weer zijn werk. 't Was een gepruts en ik heb wat houten lepels met stelen in variërende diktes meegebakken. Ik vrees wel dat ze een beetje fragiel zijn, de ringen. Dat ze misschien wel rap kapot gaan. Dat valt dus nog af te wachten.

Zo, mademoiselle zet haar bezigheden voort. Er moet namelijk nog heel wat gebeuren voor de avond valt. Want het is dan wel de voorlaatste dag voor La Dorlotterie, er schiet morgen geen minuut over om nog iets te doen. In plaats van de dag te reserveren voor laatste loodjes, heb ik mijn broer en zijn gezin uitgenodigd. En dan mama en papa ook nog maar eens. Kerstmarkt in Brussel weet je wel, met vooral een hele mooie draaimolen en een reuzenrad. Dat wilden Marthe en Nisse wel eens zien. En 's avonds mogen we naar het feestje van Gustaaf, één van de petekinderen van meneer, die twee wordt. Het mag voor mijn part zondagochtend ook wel weer wat sneeuwen, want Gustaaf krijgt een slee van ons. (zolang u door die sneeuw maar niet wegblijft op La Dorlotterie)


En hier dus Jaroussky. Hopelijk vindt u het mooi.