Mademoiselle heeft het van geen vreemden, zoals ze zeggen. Haar moeder - laten we haar hier Madame Fresita noemen - was namelijk ooit de beste naaister van de klas - een hele goeie klas dan nog. Ze naaide heel lang voor het hele dorp en menig septemberkermis in Okselaar werd grotendeels gevierd in Fresita-couture avant la lettre. Madame Fresita was een echte naaister dus, zoals er nu niet meer zoveel zijn omdat naar de C&A gaan veel goedkoper en gemakkelijker is. Vroeger was er gene C&A en werden alle kleren toch wel door iemand zelfgemaakt. Anyway. Die naaister werd de vrouw van een zeer hardwerkende man die bij momenten meer niet dan wel thuis was (shiftenwerk in het verre Antwerpen) en bovendien werd ze ook de mama van drie handenvol werk. Ze bleef nog wel een tijdje naaister maar tijdens de kleuterjaren van handvol drie (en dat was dan ik) moest ze het toch opgeven. Madame was namelijk zo'n mama die alles zelf deed (ook iets waarvan er nu steeds minder zijn): poetsen, kindjes opvoeden, den hof onderhouden (hoewel daar de rol van de hardwerkende man ook heel groot was en nog steeds is), kleren maken voor zichzelf en het nageslacht... en op een gegeven moment was dat wel genoeg. Andere mensen moesten maar op een ander gaan zien voor hun kleren. Bij de C&A bijvoorbeeld, die er intussen ook was. Ahum. Dit alles om te zeggen dat mijn moeder een heel goeie naaister is en dat ik daar nog veel van kan leren. Wij zijn ook best wel dikke vrienden, madame en ik, het obligate gekibbel van tijd tot stond buiten beschouwing gelaten. Dat leren van madame gaat niet altijd van een leien dakje, want het is niet omdat je iets goed kan, dat je dat ook goed aan iemand anders kan uitleggen. En als je jarenlange opleiding en ervaring met iets hebt, vergt het wel heel veel geduld om je vaardigheden over te brengen op je iets te ambitieuze dochter met een compleet gebrek aan precisie en een overload aan ongeduld die alles bij elkaar ongeveer anderhalve naaicursus volgde.
Maar soms lukt dat wel: zo maakte Madame en ik vorige week deze hummekes:
Mijn eerste hemdjes! Nen 128 en nen 92. Het grote heeft madame grotendeels gemaakt, het kleintje Mademoiselle, onder het toeziend oog van Madame. Net te weinig stof, vandaar de rode mouwtjes en kraagjes, en ik vind het resultaat schitterend. Intussen zijn er nog andere hemdjes van onder het masjien gerold, met wisselend succes. Ik ben best wel trots.
De ruitjesstof komt trouwens van een dekentje dat ik weken geleden bij Think Twice gekocht, de tweedehandswinkel hier om de hoek (in Brussel dus) - ik had het er al over: een schattig grannysquare 'sezzeke' waartegen een mottig stofje genaaid was. In hemdvorm blijkt dat stofke alles behalve mottig.
Straks misschien wel meer. Want nog maar drie keer slapen en het is Dorlotterie!
Maar soms lukt dat wel: zo maakte Madame en ik vorige week deze hummekes:
Mijn eerste hemdjes! Nen 128 en nen 92. Het grote heeft madame grotendeels gemaakt, het kleintje Mademoiselle, onder het toeziend oog van Madame. Net te weinig stof, vandaar de rode mouwtjes en kraagjes, en ik vind het resultaat schitterend. Intussen zijn er nog andere hemdjes van onder het masjien gerold, met wisselend succes. Ik ben best wel trots.
De ruitjesstof komt trouwens van een dekentje dat ik weken geleden bij Think Twice gekocht, de tweedehandswinkel hier om de hoek (in Brussel dus) - ik had het er al over: een schattig grannysquare 'sezzeke' waartegen een mottig stofje genaaid was. In hemdvorm blijkt dat stofke alles behalve mottig.
Straks misschien wel meer. Want nog maar drie keer slapen en het is Dorlotterie!
ziet er goed uit! daar heb ik me nog niet aan gewaagd... :-)
BeantwoordenVerwijderen