Uit met de mini's: het blotevoetenpad

Zaterdag was ooit zo ongeveer mijn favoriete dag. Onlangs ben ik erachter gekomen dat dat al een hele tijd niet meer zo is. Dat mijn kinderen zaterdag geen reden vinden om uit te slapen, dat vergeef ik hen nog wel. Maar het lijkt er zo'n beetje op dat mijn dochters het een beetje moeilijk hebben met het vrije van zo'n vrije dag. Op weekdagen verloopt de ochtendspits hier tegenwoordig doorgaans enigszins vredig (let op mijn voorzichtige woordkeuze). Het is ook doelgericht: rond tien na acht willen we de deur uit. Voor die tijd moeten we ontbijten, wassen, aankleden, haren kamen en tanden poetsen. Dat gaat niet zonder de spreekwoordelijke slag of stoot, maar het lukt ons meestal wel.



Op zaterdag placht ik te denken: ze moeten al zo veel. Vandaag mag het wat rustiger. Lekker lang ontbijten, lummelen in pyjama, kleuren, kliederen, spelen, rommel maken... en als iedereen (lees: ook de uitslapende ouder) wakker is, kunnen we eventueel een buitenhuizige activiteit doen. Klinkt goed en toch niet overdreven idyllisch, dacht ik. Maar dat werkt zo dus niet voor mijn kuikentjes. Het lijkt of ze meer structuur nodig hebben, en het vooruitzicht op een leuke activiteit.

Afgelopen zaterdag hebben we meteen ons nieuwe inzicht in de praktijk omgezet: na het ontbijt trokken we naar Het Blotevoetenpad in Zutendaal. Jackie keek er geweldig naar uit, en het was ook best wel tof.

Maar ook een beetje pijnlijk. Ik denk dat de droogte van de afgelopen weken ook maakte dat er iets minder afwisseling in het parcours was. Tegen het einde waren er wel wat waterpartijen, maar ik veronderstel dat er onderweg toch wel enkele plassen opgedroogd waren.

Ook de peuter in de draagdoek op de rug (voor een vierjarige is het traject dan wel perfect, voor een tweejarige is het nog wat te uitdagend) maakt dat mijn maatjes 38 wat veel gewicht mee te zeulen hadden op niet zo'n grote oppervlakte, een euvel waarvan je je pas bewust wordt als je blootsvoets over dennenappels stapt.



Maar dus: het blotevoetenpad is een aanrader voor kleuters en lagereschoolkinderen, en ook nog best fijn voor hun "volwassen begeleiders".


Wij gingen trouwens nadien iets eten in De Kapelanij, een tof restaurant in samenwerking met mensen met een beperking. Op wandelafstand van het blotevoetenpad. Dik oké en bijzonder kindvriendelijk.





Het blotevoetenpad eiste al mijn aandacht op en ik vergat zowaar foto's te maken. Daarom koos ik een paar rechtenvrije afbeeldingen op het wereldwijde web. Dus deze foto's zijn niet van mij.