The Jacquelines

Ergens vorig najaar zaten meneer Fresita en ik in 't grootste café van Brussel. Ik had net een hectische werkdag achter de rug en we praatten over de zin van het leven, over politiek, over rechts-links en over hoe ons kindje, toen een paar centimeters groot diep in mij, zou mogen heten. We kenden wel wat leuke jongensnamen, hoewel we elk ons favorietje hadden en het daar tot op heden nog steeds niet over eens geraken. Maar een meisjesnaam, daar kwamen we maar niet uit. Ik wou iets origineels maar niet 'speciaal', een beetje een klassieke naam maar niet te doorsnee, een beetje frivool en meisjesachtig. Ik vind stoere meisjesnamen zoals Sam heel tof, maar niet voor mijn dochter. En ik kwam er niet uit. Hoewel ik al ongeveer sinds mijn vijfde nadenk over de mogelijke namen voor mijn nageslacht. Toch was het meneer Fresita die het plots zei: "En Jackie?". Lap. Dat was hem dan. Ik moest even nadenken. De naam werd uitvoerig geproefd. Jackie op zijn Nederlands of op zijn Engels, allebei leuk. En volledig "Jacqueline", zodat het dan toch een klassieke naam zou zijn. Breed glimlachend gingen we naar huis. Want de zin van het leven kenden we dan wel niet, de politiek beloofde niet veel goeds, maar we hadden wel een naam voor ons meisje. Hoewel we toen nog niet wisten dat het een meisje zou worden. Duizend keer heb ik de naam gezegd, gefluisterd, gemompeld en tijdens de werkdag die erop volgde heb ik er vooral veel aan gedacht.

's Avonds pikte meneer me op na het werk, en in de auto werden we verrast door een heerlijk melodietje en een grappige tekst. "Oh hypo hypochondria why do you hunt me so" - heel nieuw en fris, maar net de Andrew Sisters. Helemaal ons ding. "Dit waren The Jacquelines" klonk de afkondiging. Net geen teken van God, maar toch een bevestiging van de juistheid van onze naamkeuze. Toen waren we zeker. Dus toen we enkele maanden later van de dokter te horen kregen dat onze duts inderdaad een meisje was, was het opluchting troef. De discussies over de jongensnaam konden gestaakt worden, wij zouden een Jackie krijgen. 

Zoals geweten is onze Jacqueline intussen een onontkoombaar feit van bijna zeven kilo. We beleven een heerlijke zomer, ondermeer in Brussel en in Diest. Sinds vorige jaar vindt daar in de zomer een geweldig evenement plaats. Dat we ook nu naar de Retro Jardin zouden gaan, dat lag dus al lang vast. En toen we The Jacquelines op de affiche zouden staan, wisten we het natuurlijk helemaal zeker. We genoten van het optreden en stelden onze Jacqueline voor aan die andere Jacquelines. 

Fantastische madammen. Wat zijn we trots op onze foto en onze gesigneerde cd! Jammer dat onze kleine Jackie niet meteen haar stralendste glimlach wou opzetten. Maar ze werd dan ook even uit haar draagdoek-dutje gehaald om te poseren, daar hoort natuurlijk een grimas bij. En bij deze stralende verschijningen verbleek je natuurlijk al wel gauw een beetje.

En fijn dat zij het blijkbaar ook wel tof vonden!