counting my blessings - 2013, week 4

- een bezoekje aan de vroedvrouw. We bekeken samen de uitslagen van de vorige echo, waaruit bleek dat onze dochter een geweldig gemiddeld kind is. Mooi zo. Uitblinken mag later nog, wees voorlopig maar enorm gemiddeld, meisje. Favoriet momentje: het luisteren naar haar hartje met de doptone. Daar kan geen plaat tegenop.

- enthousiasme hier ten huize over een geboortekaartje. Ik zou het het liefst van al aan iedereen laten zien. Maar dat gaan we nog even niet doen.

- vriendelijke bediening bij Publico

- vrije dagen waarop er naaiprojecten werden afgewerkt:

op bestelling: vlaggen voor Sam en Gitte

een kussen dat ligt te wachten op een volgend rendez-vous met de bestemmeling

- zelfgemaakte appelchips

- het concreet uitwerken van één van mijn honderden pins op pinterest:

koelkastmagneetjes gepimpt met washi-tape

- een lief dat kookt

- zwangerschapsyoga in Schaarbeek

- zelfgebakken speculaas

- een avond met lekker eten bij enkele fijne mensen en hun lieve kinderen

- een beetje sport in goed gezelschap (die conditie van mij, daar is nog werk aan. Na twee lengtes van 25 meter zwemmen heb ik de tijd van 4 lengtes door mijn compagnon nodig om uit te blazen. Nu durf ik zoiets zeggen, omdat het te maken zou kunnen hebben met mijn zwangerschap. Ik schrok toch wel. Maar het was best wel aangenaam in 't water.)

- een babbel en een drankje achteraf in de cafetaria van 't zwembad

- bezoekjes aan enkele van onze favoriete gezinnen, die bovendien een alweer een hoop extra zwangerschapskleren én wat babyspullen opleverden

Ik genoot deze week iets minder van

- vieze grijze sneeuwdrek

- stevige warme schoenen - omdat die bij mijn ouders stonden en ik het dus met minder warme exemplaren moest doen, die bovendien minder grip op de gladde sneeuw en ijs hebben

- het verbranden van mijn duim bij het bakken van speculaas

- een iets te korte nacht (ik weet het wel, mensen zonder kinderen weten niet wat korte nachten zijn, maar toch. Ik had een paar uur meer kunnen gebruiken - het zou mijn humeur op zondag ten goede gekomen zijn) 

- een glijpartij die eindigde met een harde smak op mijn achterste, op de gladde oprit van mijn schoonouders

- het besef van kwetsbaarheid en de ongerustheid over dat kleintje na zo'n smak. Wéten dat er niets aan de hand is, maar beseffen dat je, eens je een kind hebt verwekt, nooit meer helemaal gerust zal zijn. 

Ik genoot dan ook het allermeest van

- de geruststellende stampjes, een uurtje na de feiten. In morse: "alles is oké, mams".